WDARZENIA

Studiowała malarstwo w Monachium. Odbywała podróże do Włoch. Debiut malarski zaliczyła w 1876 roku, w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, wystawiając obraz pt. Kochanowski nad zwłokami Urszulki. W 1881 roku zaczęła prowadzić kursy malarskie dla kobiet w Warszawie. Jej obrazy były reprodukowane w ówczesnej prasie ilustrowanej, np. w „Biesiadzie Literackiej”, „Tygodniku Illustrowanym”, „Kłosach”, co do dzisiaj daje pogląd na temat jej twórczości, pomimo tego, że los większości jej dzieł nie jest znany. Zachował się jej rysunek „Góral grający na kobzie”. Do Zakopanego przyjechała około 1886 roku i została nauczycielką rysunku dzieci Róży Krasińskiej, mieszkającej wówczas w „Adasiówce”. Hrabina Krasińska otoczyła opieką malarkę i wspierała ją w poszukiwaniu pasji artystycznych. Panna Andrzejkowiczówna projektowała meble ozdobione ludową ornamentyką podhalańską dla Róży Krasińskiej, a także dla Marii i Bronisława Dembowskich czy Karola Potkańskiego. Były to początki stylu zakopiańskiego. Podobnie jak Róża Krasińska kolekcjonowała okazy podhalańskiej sztuki ludowej i wzorów jej ornamentyki. Uważana jest za jedną z pierwszych zbieraczek obiektów ludowej sztuki zakopiańskiej. Ze względu na postępującą chorobę wzroku artystka musiała zaprzestać kariery malarskiej. Oddała się wtedy działaniom filantropijnym i oświatowym. Zmarła w maju 1933 roku w Porozowie w rodzinnym majątku Bogudzięki (dzisiejsza Białoruś).