WYDAWNICTWA

Henryk Burzec urodził się 21 lutego 1919 roku w Międzyrzecu Podlaskim, zmarł 31 października 2005 roku w Zakopanem.

Po szkole powszechnej ukończył trzyletnią rzemieślniczą szkołę stolarską w Brześciu nad Bugiem, a następnie w roku 1936 rozpoczął naukę w Szkole Przemysłu Drzewnego. 

W zakopiańskiej szkole przyswoił sobie solidne podstawy rzemiosła rzeźbiarskiego. 

Po zakończeniu wojny rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jego profesorem rzeźby był jeden z najwybitniejszych polskich rzeźbiarzy prof. Xawery Dunikowski. Pod okiem profesora Henryk Burzec nie tylko miał okazję doskonalić swój kunszt rzeźbiarski, ale przede wszystkim rozwinął się i dojrzał artystycznie. Szczególnie nobilitująca okazała się współpraca z samym mistrzem Dunikowskim m. in. przy głowach wawelskich oraz przy powstawaniu Pomnika Powstańców Śląskich na Górze Św. Anny.

Po ukończeniu Akademii zamieszkał na Śląsku, gdzie w miejscowości Rydułtowy w ognisku plastycznym był instruktorem rzeźby.

W 1954 roku rozpoczął pracę na stanowisku nauczyciela rzeźby w zakopiańskim Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych. Jako nauczyciel w zakopiańskim liceum pracował przez dwa lata.

W latach sześćdziesiątych Henryk Burzec zajął się sztuką plenerową i wykonał kilka rzeźb dla Mielca: „Miotacz”, „Biegaczki”, „Lot”, „Radość życia”, „Tancerka”. 

W latach siedemdziesiątych powstały kolejne plenerowe rzeźby w żelbetonie: w Zakopanem „Orbity”, „Baca” oraz płaskorzeźba na ścianie budynku UMZ „Pegaz”. Z kolei w Łodzi powstały rzeźby plenerowe: „Owoc”, „Pocałunek”, „Taniec”, „Wakacje”, „Koszykówka” i „Wiosna”.

Począwszy od lat siedemdziesiątych Henryk Burzec wykonał w drewnie szereg rzeźb kameralnych, które prezentował w autorskiej galerii, prowadzonej przy ulicy Piaseckiego 14 w Zakopanem. Obecnie rzeźby te mieszczą się w MOK w Międzyrzecu Podlaskim. 

Tworzenie było dla Henryka Burzca nie tylko wyrazem osobistej ekspresji artystycznej, ale także formą dialogu ze światem zewnętrznym. Miał szesnaście wystaw indywidualnych w Polsce oraz brał udział w dwudziestu siedmiu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. 

Odznaczony najwyższą Złotą Odznaką ZPAP za szczególne zasługi dla sztuki oraz znaczący wkład pracy społecznej na rzecz artystów plastyków.