W osmozę sztuki współczesnej Lidia Rosińska wprowadza wartości zintensyfikowanej poezji, emitowanej w równym stopniu z określonych przez nią form, kształtów, modułów, metod łączeń, wzajemnego dotykania części budujących kompozycję, ale także z surowości materiałów, których artystka nigdy nie zagłusza. Metaforą twórczości Lidii Rosińskiej wydaje się ogród zen w Kioto, w którym dochodzi do zjednoczenia przeciwieństw: skały wyrażają zarówno kosmogeniczny obraz świata jak i same siebie. Swoiste poematy wizualne Lidii Rosińskiej, budowane przede wszystkim z materiałów wyodrębnionych prosto z natury [„ramiona” drzew, skały, granit, etc.], mimo iż każdorazowo odmienne, innowacyjne i odrębne względem siebie, mają charakterystyczną aurę pozwalającą na bezsprzeczne arybułowanie ich nazwiskiem artystki. Przywraca ona swoją sztuką, wyparte przez kulturę wysokich technologii, wartości metaforyczne i symboliczne [np. motyw kolumny: jako axis mundi]. Lidia Rosińska należy do wybitnych i uznanych osobowości sztuki współczesnej, w ponad pięćdziesięciu miejscowościach świata zrealizowała wielkoformatowe i polimateriałowe rzeźby emanujące energią dobroczynnych, opiekuńczych „totemów”. Sztuka jest dla niej sensem życia, zarówno w wymiarze indywidualnym, prywatnym, zarazem pedagogicznym [ma wieloletni kontakt z młodymi adeptami sztuki] jak i społecznym, do czego zaliczyć należy odważną obecność jej zmaterializowanych przemyśleń w tłumnie odwiedzanych parkach i innych przestrzeniach otwartych, których kontekstami są dokonania plejady innych rzeźbiarzy współczesnych.
Wstęp do katalogu - dr Dorota Grubba-Thiede,
Międzywydziałowy Instytut Nauk o Sztuce
Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku
Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata