WDARZENIA

Zakopiańskie Centrum Kultury – Miejska Galeria Sztuki im. Wł. hr. Zamoyskiego zaprasza na wystawę malarstwa Arkadiusza Karapudy - artysty wizualnego, malarza, prof. Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. 

Arkadiusz Karapuda – ur. w 1981 roku w Żyrardowie. Studiował na kierunku i specjalności Malarstwo, na Wydziale Malarstwa, w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Uzyskał dyplom z wyróżnieniem rektorskim pod kierunkiem prof. Marka Sapetto. Aneks do pracy dyplomowej zrealizował w zakresie specjalizacji dodatkowej, z Technik i Technologii Malarstwa Ściennego, pod kierunkiem dra Edwarda Tarkowskiego. Obecnie pracuje na stanowisku profesora uczelni na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie prowadzi Pracownię Rysunku dla studentów I roku. Jest autorem dwudziestu trzech wystaw indywidualnych i uczestnikiem ponad stu dwudziestu wystaw zbiorowych. 

Hegel pisał, że okresy szczęścia w dziejach, to puste karty historii. Do niedawna mogliśmy cieszyć się z tego, że przyszło nam żyć w czasach wolnych od przeciwieństw, napięć, wielkich zmian globalnej polityki. Ostatnie lata przyniosły gwałtowne zwroty wydarzeń i utratę poczucia bezpieczeństwa, zaś w codziennym życiu najczęściej odczuwanymi emocjami stały się lęk, niepewność, troska. W większości przypadków bez powodzenia, próbujemy rzeczywistość zrozumieć, wciąż na nowo padając ofiarą uogólnień: że każdy, zawsze, nigdy, wszędzie.

A gdyby zadowolić się tym, co dostępne? Tym, co do czego możemy mieć choćby minimalną dozę pewności? Arkadiusz Karapuda proponuje przyjrzenie się detalom. Wydobywa pomijane w oglądzie elementy codzienności, nadając im niezwykłą doniosłość. Celebruje drobiazgi, dostrzega metafory oraz sensy ukryte i nierzeczywiste. Bez ostentacji pokazuje emocje, bez pretensjonalności, rzeczowo odkrywa to, co niewidoczne, bo często zbyt bliskie. Podnosi doświadczenie do rangi dzieła, oddzielając je iluzjonistyczną ramą po to, żeby można było w skupieniu popatrzeć.

Wśród prac prezentowanych w Miejskiej Galerii Sztuki w Zakopanem, znajdą się bardzo różne ujęcia tytułowej kwestii. Arkadiusz Karapuda zadaje pytanie nie tylko w odniesieniu do prawdy w jej najczystszym epistemologicznym rozumieniu, gdzie postrzegana jest jako zasadniczy i jednocześnie ostateczny przedmiot wszelkich poznawczych dążeń oraz wspólny grunt zakładający istnienie możliwości porozumienia. Taka prawda być może w ogóle nie istnieje, może jest gdzieś indziej albo zupełnie inaczej wygląda. Z drugiej strony może ona odnajdować się w sztuce. Może być tym, co daje wyzwolenie.

(...)

Katarzyna Kasia

/Fragment tekstu kuratorskiego/