WDARZENIA

Lidia Rosińska – rzeźbiarka. Urodziła się w 1967 roku  w Zakopanem. Absolwentka Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Kenara w Zakopanem. Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1994 roku obroniła dyplom na Wydziale Rzeźby w pracowni prof. Adama Myjaka. Czynnie uczestniczy w życiu artystycznym  poprzez udział w wystawach zbiorowych i indywidualnych. Najistotniejszym elementem twórczości artystki, dzięki któremu najpełniej się realizuje,  jest udział w  Międzynarodowych Sympozjach i Plenerach Rzeźbiarskich, gdzie ma możliwość tworzenia w dużej skali, w różnym materiale (najczęściej drewno i kamień). Rzeźby te wpisują się później na stałe w krajobraz miejsca, w którym powstały. Począwszy od 1994 roku uczestniczyła w przeszło sześćdziesięciu  Międzynarodowych Sympozjach i Plenerach Rzeźbiarskich, prezentując polską sztukę nawet w tak odległych zakątkach świata, jak Afryka czy Azja. Nieodłączną część jej twórczości stanowi rysunek. Jej prace znajdują się w zbiorach wielu kolekcji w kraju i na świecie.

Artystka o pracach:

Moje kompozycje rzeźbiarskie dedykowane Tytusowi Chałubińskiemu odnoszą się do najistotniejszych obszarów aktywności i pasji badawczych tej legendarnej postaci. 

Kompozycja pt. „Oddech” zbudowana jest z pierwiastków natury – z drewna i terakoty. Jest rodzajem rzeźbiarskiego eseju o naturze, o jej pięknie i wewnętrznej logice kreacji. Symetrycznie otwarty pień drzewa odsłania i uwalnia barwny blask szkliwionych motyli pozwalający zrozumieć zachwyt badacza i przyrodnika oczarowanego „wielorakim pięknem” tatrzańskiej przyrody. „Oddech” jest refleksją nad tak modnym dzisiaj pojęciem „habitat” i wyzwala tęsknotę za czystą naturą i szacunkiem dla jej walorów klimatycznych i zdrowotnych. Przypomina o pokorze rozumnego człowieka, który odkrywa symbiotyczny sens swojej egzystencji i uniwersalny porządek świata, dostrzeżony w odwiecznych prawidłach natury.

Kompozycja pt. „Przyjaciele” porusza aspekt inspiracji i fascynacji ludową kulturą i lokalną tradycją, które towarzyszyły Tytusowi Chałubińskiemu we wszystkich podejmowanych inicjatywach społecznych i kulturalnych. Lekarz i naukowiec wyposażony w precyzyjne instrumenty poznawcze, pozwalające na chłodną analizę w naturalnym i pierwotnym rytmie, dźwięku i fakturze góralskiej muzyki, potrafił emocjonalnie dostrzegać autentyczne piękno, prostotę i szlachetność charakteru towarzyszy swoich pionierskich eskapad, wiedzionych urwistymi ścieżkami. Kompozycja „Przyjaciele” obrazuje proces, który trafnie dostrzegł przed laty Chałubiński, metamorfozę, w której elementy natury zyskują walor kulturotwórczy.