WDARZENIA

Lidia Rosińska - rzeźbiarka. Urodziła się 20 września 1967 roku w Zakopanem. Absolwentka Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Kenara w Zakopanem. Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1994 roku obroniła dyplom na Wydziale Rzeźby w pracowni prof. Adama Myjaka. Czynnie uczestniczy w życiu artystycznym, zarówno poprzez udział w wystawach zbiorowych jak i organizację pokazów indywidualnych własnej twórczości. Jest autorką 20 wystaw indywidualnych. Dotychczas brała udział w blisko 50 wystawach zbiorowych. 

Najistotniejszym elementem twórczości artystki, dzięki któremu najpełniej się realizuje jest udział w licznych Międzynarodowych Sympozjach Rzeźbiarskich. Począwszy od 1994 roku Lidia Rosińska uczestniczyła w 55 Międzynarodowych Sympozjach Rzeźbiarskich, prezentując polską sztukę nawet w tak odległych zakątkach świata, jak Afryka czy Azja.    

"Lidia Rosińska. Poematy Świata"

W osmozę sztuki współczesnej Lidia Rosińska wprowadza wartości zintensyfikowanej poezji, emitowanej w równym stopniu z określonych przez nią form, kształtów, modułów, metod łączeń, wzajemnego dotykania części budujących kompozycję, ale także z surowości materiałów, których artystka nigdy nie zagłusza. Metaforą twórczości Lidii Rosińskiej wydaje się ogród zen w Kioto, w którym dochodzi do zjednoczenia przeciwieństw: skały wyrażają zarówno kosmogeniczny obraz świata jak i same siebie. Swoiste poematy wizualne Lidii Rosińskiej, budowane przede wszystkim z materiałów wyodrębnionych prosto z natury [„ramiona” drzew, skały, granit, etc.], mimo iż każdorazowo odmienne, innowacyjne i odrębne względem siebie, mają charakterystyczną aurę pozwalającą na bezsprzeczne arybułowanie ich nazwiskiem artystki. Przywraca ona swoją sztuką, wyparte przez kulturę wysokich technologii, wartości metaforyczne i symboliczne [np. motyw kolumny: jako axis mundi]. Lidia Rosińska należy do wybitnych i uznanych osobowości sztuki współczesnej, w ponad pięćdziesięciu miejscowościach świata zrealizowała wielkoformatowe i polimateriałowe rzeźby emanujące energią dobroczynnych, opiekuńczych „totemów”. Sztuka jest dla niej sensem życia, zarówno w wymiarze indywidualnym, prywatnym, zarazem pedagogicznym [ma wieloletni kontakt z młodymi adeptami sztuki] jak i społecznym, do czego zaliczyć należy odważną obecność jej zmaterializowanych przemyśleń w tłumnie odwiedzanych parkach i innych przestrzeniach otwartych, których kontekstami są dokonania plejady innych rzeźbiarzy współczesnych.                                                                                                                                                                              Ekspozycja Lidii Rosińskiej pt. Poematy Świata w Miejskiej Galerii Sztuki im. Władysława hr. Zamoyskiego w Zakopanem jawi się jako delikatna i przejmująca przestrzeń. Znajdują się w niej mnogie kameralne i monumentalne obiekty przestrzenne, reliefy, rysunki z motywami dedykowanymi emocjonalności kobiet, będące niekiedy rozmową z tradycją świętych obrazów: ikon, bądź hinduskich baśni. Ponadto ekspozycja w postaci fotogramów oraz multimedialnych wizualizacji przybliży rozproszony w ponad pięćdziesięciu punktach świata dorobek wybitnych prac monumentalnych Lidii Rosińskiej, na stałe, jak pejzaż, wzbogacających ikonosferę tych odległych miejsc. Surowość jest jedną z cech przestrzennych form Lidii Rosińskiej, należy też do natury współczesności, do jej smaku. To wartość podskórna, ledwie wyczuwalna, jak dysonansowo-konsonansowa relacja dźwięków w utworze muzycznym. Czysto megalityczne odniesienia ocieplane są przez Lidię Rosińską ingerencjami w obszarze architektonicznych gabarytów kamienia [bądź innych wybranych przez nią materiałów], przybierającymi formę głęboko wprowadzonego, ciętego rysunku. Stosuje też motywy inkrustowania, które zarazem, poprzez wyszukaną, odważną skalę w przejmujący sposób wzbogacają emocjonalność prac. Ich zdecydowaną energię i zarazem poetyckie piękno obserwujemy m.in. na fotografii artystki niejako opiekuńczo czuwającej przy blisko 4-metrowej rzeźbie Genezis, wykonanej w Yongwoul w Korei Południowej, formy jeszcze leżącej na Ziemi, tuż przed podniesieniem do zamierzonej wertykalnej kompozycji. (…)

Profesor Adam Myjak, który w czasie studiów miał pieczę nad młodą adeptką sztuki w charakterze promotora [w swojej warszawskiej pracowni dyplomowej na ASP], po kilku latach pisał „Lidia Rosińska dała się poznać jako artysta z charyzmą, konsekwentnie realizując swoje bardzo osobiste i oryginalne rzeźby. […] Wsłuchana w siebie, jest bardzo wyczulona na aspekty współczesnego życia artystycznego. Drewno, kamień, terakota to Jej podstawowe materie, w których się porusza. W jej pracach pojawiają się surowe deski obok pięknie wypolerowanego, szlachetnego drewna. Zestawia kamień z drewnem, łączy różne gatunki kamienia, co buduje intrygujące napięcia o tajemniczych przesłaniach. Jej rzeźby nie są tylko formalną grą o pięknych , plastycznych kształtach. Każda z jej prac niesie swoisty niepokój i przeczuwamy, że chce nam przekazać ważny komunikat. Tak jak z wierszem, czy muzyką, gdy czujemy nastrój i odbieramy intuicyjnie to co jest istotą dzieła. Świadczy to nie tylko o dużym Jej talencie rzeźbiarskim, ale o człowieku, który z pasją traktuje swoje życie artystyczne mając świadomość, że trzeba bardzo odważnie wychodzić naprzeciw swojego przeznaczeniu. Wiem, że Lidia Rosińska ma jeszcze wiele do przekazania i wiem, że zostawi trwały ślad w Polskiej Rzeźbie”.* 

W jej biogramie znajdują się Międzynarodowe Sympozja Rzeźby Współczesnej w najróżniejszych miejscach i kontynentach, by przywołać spośród mantrycznego zestawienia choćby: Berlin, Lentzke i Neuruppin [w Niemczech], wspomniany już Yongwoul oraz następnie Ichon, gdzie otrzymała główną nagrodę [obie miejscowości w Korei Południowej], Stubenberg w Austrii, Hojer w Danii, Nanto we Włoszech, O Grove w Hiszpanii – otrzymała tam również nagrodę za rzeźbę, czy wreszcie „ Międzynarodowe Sympozjum rzeźby w kamieniu” w Laongo, Burkina Faso w Afryce Północnej. Jej realizacje wydają się rozpraszać nazbyt gęstą przestrzeń, prószyć, dotleniać subtelną energią kobiecą o tyle fascynująca, że obecną w „totemach” bardzo niejednokrotnie w skali odważnych. (…)

Lidia Rosińska wprowadza do rzeźb element powietrza, lekkości, przemian, otwartą semantykę i inne ujmujące cechy właściwe wybitnej sztuce, w horyzoncie najróżnorodniejszych kultur – we wszystkich przestrzeniach Świata. 

dr Dorota Grubba-Thiede, 2016

Międzywydziałowy Instytut Nauk o Sztuce

Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku

Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata

Pod poniższym linkiem zamieściliśmy dwa artykuły, które ukazały się w Tygodniku Podhalańskim jeden autorstwa Pana Marka Szali i drugi Pani Beaty Zalot, będące pokłosiem wernisażu wystawy Pani Lidii Rosińskiej, który odbył się w dniu 17 grudnia br. w Miejskiej Galerii Sztuki.

Tygodnik Podhalański o wystawie Lidii Rosińskiej